تحلیل بنیادی‌

ارزش گذاری به روش DCF یا تنزیل جربان‌های نقدی (Discounted Cash Flow)، یکی از متداول‌ترین روش‌ها برای تعیین ارزش فعلی یک سرمایه‌گذاری، سهام، دارایی یا یک کسب‌وکار است. اگر بخواهیم ساده و از بُعد سرمایه‌گذاری صحبت کنیم، باید بگوییم از DCF برای ارزیابی جذابیت یک فرصت سرمایه‌گذاری استفاده می‌شود. روش ارز‌شگذاری DCF کاربردهای زیادی دارد و یکی از دقیق‌ترین روش‌های ارزش‌گذاری به حساب می‌آید. در این مقاله در کاریزما لرنینگ، ارزش گذاری به روش تنزیل جریان نقدی را همراه با فرمول و مثال به بیان ساده توضیح خواهیم داد. این مطلب جذاب را از دست ندهید! ارزش گذاری به روش DCF چیست؟ متد DCF، زیرمجموعه‌ی تحلیل بنیادی و یک روش ارزش‌گذاری است که ارزش یک سرمایه‌گذاری را با استفاده از جریان‌های نقدی مورد انتظار آتی آن تخمین می‌زند. تحلیلگر‌ها با استفاده از DCF و بر اساس پیش‌بینی میزان پولی که یک سرمایه‌گذاری در آینده ایجاد می‌کند، ارزش امروز یک سرمایه‌گذاری را تعیین می‌کنند. در بُعد مالی، تنزیل جریان‌های نقدی به آن دسته از سرمایه‌گذارهایی که قصد دارند اوراق بهادار مانند سهام یک شرکت را خریداری کنند، یا حتی در یک کسب‌وکار سرمایه‌گذاری گسترده‌ای انجام دهند، کمک زیادی می‌کند. بنابراین از این مدل حتی در ارزش گذاری سهام نیز می‌توان استفاده کرد. تحلیل DCF نیز به صاحبان و مدیران کسب‌و‌کارها در تصمیم‌گیری در مورد بودجه‌بندی سرمایه یا هزینه‌های عملیاتی کمک کند. اگر بخواهیم ارزش گذاری به روش تنزیل جریان نقدی را خلاصه کنیم، می‌توانیم اینطور بگوییم که: تحلیل تنزیل جریان نقدی به ما کمک می‌کند ارزش فعلی یک سرمایه‌گذاری را بر اساس جریان‌های نقدی آتی آن مشخص کنیم. ارزش فعلی جریان‌های نقدی مورد انتظار در آینده، با استفاده از نرخ تنزیل پیش‌بینی‌شده محاسبه می‌شود. اگر DCF بالاتر از هزینۀ فعلی سرمایه‌گذاری باشد، می‌توانیم نتیجه بگیریم که فرصت سرمایه‌گذاری پیش‌آمده ارزشمند است و احتمالاً به سود ختم می‌شود. شرکت‌ها معمولاً از میانگین وزنی هزینه سرمایه (WACC) برای نرخ تنزیل استفاده می‌کنند، چراکه نرخ بازده مورد انتظار سهامداران را محاسبه می‌کند. یکی از معایب DCF، اتکای آن به تخمین‌های جریان‌های نقدی آتی است که می‌تواند نادرست باشد. از آنجایی که مطلب تخصصی است، احتمالاً جملات بالا برای شما کمی نامفهوم باشد. در ادامه‌ی مطلب همه‌چیز را همراه با مثال توضیح خواهیم داد. ارزش گذاری به روش DCF چگونه است؟ تحلیل تنزیل جریان نقدی، ابتدا ارزش فعلی جریان‌های نقدی مورد انتظار در آینده را با استفاده از نرخ تنزیل، پیدا می‌کند. سپس سرمایه‌گذاران از ارزش فعلی پول برای تعیین اینکه آیا جریان‌های نقدی آتی یک سرمایه‌گذاری یا یک پروژه، بیشتر از ارزش سرمایه‌گذاری اولیه است یا خیر، استفاده می‌کنند. به عبارت دیگر، این سوال پرسیده و پاسخ داده می‌شود که آیا پولی که این سرمایه‌گذاری در آینده به‌دست می‌آورد، بیشتر از پولی است که در حال حاضر سرمایه‌گذاری شده است یا خیر؟ اگر اینطور باشد، پروژه‌ی سرمایه‌گذاری سودآور خواهد بود و قابل تامل است. در غیر این صورت، باید آن را فراموش کنیم! در ادامه‌ی مطلب مثال کاملاً ملموس ارائه خواهیم داد. تجزیه و تحلیل جریان نقدی تنزیل‌شده، پولی که سرمایه‌گذار از یک سرمایه‌گذاری به‌دست می‌آورد را تخمین می‌زند؛ اما نکته اینجاست که در این تخمین، ارزش زمانی پول استفاده نیز لحاظ می‌شود. (اگر تورم را کنار بگذاریم) منظور از ارزش زمانی پول این است که ریالی که امروز دارید، ارزش بیشتری نسبت به ریالی دارید که فردا آن را دریافت می‌کنید، زیرا ریال امروز را می‌توان سرمایه‌گذاری کرد. بنابراین می‌توان گفت تحلیل DCF در هر شرایطی که شما قرار است پولی پرداخت کنید و انتظار دارید در آینده پول بیشتری به‌دست آورید، کاربرد دارد. مثال اول ارزش گذاری به روش DCF برای مثال فرض کنید نرخ بهره سالانه 5 درصد باشد. 100 تومان در یک حساب پس‌انداز ذخیره می‌کنیم. این 100 تومان در یک سال ارزشی برابر 105 تومان خواهد داشت. حال اگر پس‌انداز را حذف کنیم و قرار باشد سال آینده 100 تومان سود دریافت کنیم، سال آینده ارزش این سود برابر 95 تومان است، زیرا نمی‌توانیم این سود را به حساب پس‌انداز انتقال دهیم و از آن درآمد کسب کنیم. برای اینکه بتوانیم تحلیلی از جنس DCF داشته باشیم، سرمایه‌گذار باید برآورد خوبی در مورد جریان‌های نقدی آتی و ارزش نهایی سرمایه‌گذاری، تجهیزات یا سایر دارایی‌ها داشته باشد. کار بعدی سرمایه‌گذار، تعیین نرخ تنزیل مناسب برای مدل DCF است. این نرخ بسته به سرمایه‌گذاری یا پروژه متفاوت خواهد بود. عواملی مانند شرایط بازار سرمایه، سابقۀ شرکت، ریسک‌پذیری سرمایه‌گذار و … بر نرخ تنزیل انتخابی تاثیر می‌گذارند. اگر سرمایه‌گذار نتواند برآورد خوبی از جریانات نقدی آینده داشته باشد یا اینکه پروژه بیش از حد پیچیده باشد، آنگاه مدل ارزش‌گذاری DCF کارایی چندانی نخواهد داشت. اما برسیم به اصل مطلب … فرمول و محاسبۀ تنزیل جریانات نقدی برای محاسبه‌ی DCF یا تنزیل جریانات نقدی در یک سرمایه‌گذاری، باید از فرمول زیر استفاده کنیم: در این فرمول: CF1 = جریان نقدی سال اول CF2 = جریان نقدی سال دوم CFn = جریان نقدی در سال‌های بعدی r = نرخ تنزیل نرخ تنزیل در تحلیل DCF، نرخ بهره‌ای است که هنگام محاسبۀ ارزش خالص فعلی (NPV) سرمایه‌گذاری استفاده می‌شود و ارزش زمانی پول از زمان حال تا آینده را نشان می‌دهد. مثال دوم ارزش گذاری به روش DCF یک شرکت برای سرمایه‌گذاری در یک پروژه یا خرید تجهیزات جدید، ابتدا بررسی‌های لازم را انجام می‌دهد. سپس در تحلیل و بررسی‌های خود از میانگین وزنی هزینه سرمایه (WACC) به‌عنوان نرخ تنزیل برای ارزیابی DCF استفاده می‌کند.‌ میانگین وزنی هزینه سرمایه، میانگین نرخ بازدهی که سهامداران در شرکت برای سال جاری انتظار دارند را در بر می‌گیرد. برای مثال فرض کنید مالک شرکتی هستید و می‌خواهید یک پروژه را اجرا کنید. میانگین وزنی هزینه سرمایه (WACC) شرکت برابر 5 درصد است. این یعنی نرخ تنزیل شما برابر 5 درصد است. سرمایۀ اولیه 11 میلیارد تومان است و پروژه 5 سال زمان می‌برد. جدول زیر تخمین جریان‌های نقدی در هر سال را نشان می‌دهد: جریان‌‌های نقدی: با استفاده از فرمول DCF، تنزیل جریان‌های نقدی برای این پروژه به شرح زیر خواهد بود: جمع تمام جریان‌های نقدی تنزیل‌شده برابر خواهد بود با 13.306.727.000 تومان. اگر سرمایه اولیۀ 11 میلیارد تومانی را از این مقدار کم کنیم، به NPV یا ارزش خالص فعلی می‌رسیم که برابر با 2.306.727.000 تومان […]

ارزش‌گذاری سهام (valuation) به معنای تخمین تقریبی ارزش واقعی شرکت از طریق بررسی پارامترهای مختلف است که می‌تواند به صورت مقایسه دارایی مورد نظر با دیگر دارایی‌ها باشد یا به صورت محاسبه ارزش فعلی آورده‌های آتی دارایی مورد نظر باشد.

ارزش‌گذاری سهام یکی از موضوعات کلیدی و چالش‌برانگیز در دنیای سرمایه‌گذاری است که تمانی سرمایه‌گذاران باید با آن آشنا باشد. تاکنون فکر کرده‌اید که چگونه می‌توان ارزش واقعی یک سهم را تعیین کرد؟ مدل‌های مختلفی برای این کار وجود دارند در تحلیل بنیادی، اما یکی از روش‌های پرکاربرد و محبوب در میان تحلیل‌گران، ارزش گذاری به روش ddm یا همان مدل تنزیل سود سهام است. این مدل بر اساس یک اصل ساده بنا شده است: ارزش یک سهم برابر است با مجموع سودهای نقدی آینده آن که به ارزش امروز تنزیل یافته‌اند. در نگاه اول، این مدل ممکن است پیچیده به نظر برسد، اما وقتی به عمق آن نفوذ کنید، می‌بینید که چقدر منطق پشت آن قوی و ساده است. در این مقاله از کاریزما لرنینگ، قصد داریم شما را با مفاهیم اساسی و نحوه کارکرد مدل تنزیل سود نقدی آشنا کنیم. اگر به دنبال یادگیری روشی مطمئن برای ارزیابی سهام هستید و می‌خواهید بدانید که چطور می‌توان از این مدل برای تصمیم‌گیری‌های هوشمندانه استفاده کرد، این مقاله دقیقاً همان چیزی است که به دنبالش هستید. ارزش گذاری به روش ddm چیست؟ روش تنزیل سود تقسیمی سهام یکی از روش‌های ساده برای ارزش‌گذاری سهام است. در این مدل، ارزش فعلی یک سهم با استفاده از سودهای نقدی که در آینده به سهامداران پرداخت می‌شود، محاسبه می‌گردد. به عبارت دیگر، این مدل بر اساس جریان‌های نقدی آینده و تنزیل آن‌ها به ارزش فعلی، ارزش یک سهم را تخمین می‌زند. به بیان ساده‌تر، می‌توان گفت که شرکت‌ها با تولید کالا و خدمات، سود کسب می‌کنند و این سود در نهایت در قیمت سهام منعکس می‌شود. شرکت‌ها سود حاصل از فعالیت‌های خود را بر اساس تعداد سهام موجود، بین سهامداران تقسیم می‌کنند. در مدل تنزیل سود تقسیمی، ابتدا سودهای نقدی آینده را پیش‌بینی می‌کنیم و سپس این سودها را با یک نرخ مشخص به زمان حال تنزیل می‌دهیم.  به این ترتیب، می‌توانیم بگوییم که ارزش فعلی سهام، برابر با مجموع سودهای نقدی تنزیل شده است. اگر ارزش به‌دست‌آمده از این روش بالاتر از قیمت فعلی سهام در بازار باشد، به این معنی است که سهم ارزان‌تر از ارزش واقعی‌اش است و برای خرید مناسب است. اما اگر ارزش به‌دست‌آمده کمتر از قیمت فعلی سهام باشد، به این معنی است که سهم گران‌تر از ارزش واقعی‌اش است و باید فروخته شود. مفاهیم مورد استفاده در ارزش گذاری به روش ddm روش تنزیل سود تقسیمی سهام از سه عنصر کلیدی یعنی سود سهام، بازده مورد انتظار سهام و نرخ تنزیل برای محاسبه ارزش ذاتی سهم استفاده می‌کند. در ادامه به بررسی این دو مفهوم می‌پردازیم: سود سهام سهمی از سود شرکت است که به طور دوره‌ای (معمولا سالانه) به سهامداران پرداخت می‌شود. شرکت‌ها موظف هستند که در مجمع عمومی عادی سالانه در مورد میزان سود نقدی و تاریخ پرداخت آن تصمیم‌گیری کنند. البته همه شرکت‌ها سود نقدی پرداخت نمی‌کنند و میزان سود نقدی از شرکتی به شرکت دیگر و بر اساس عوامل مختلفی مانند سودآوری، نیاز به سرمایه و سیاست‌های شرکت متفاوت است. نرخ بازده مورد نیاز (RRR) حداقل نرخ سودی است که سرمایه‌گذاران انتظار دارند با سرمایه‌گذاری در یک سهم خاص، با توجه به سطح ریسک آن، به دست آورند. این نرخ تحت تأثیر عوامل مختلفی از جمله نرخ بدون ریسک، ریسک سیستماتیک شرکت (بتا) و ریسک خاص سهم (صرف ریسک سهام) است. نرخ تنزیل نرخ تنزیل (Discount Rate) یکی از مفاهیم کلیدی در زمینه مالی و سرمایه‌گذاری است که برای تبدیل ارزش‌ سرمایه در آینده به ارزش فعلی استفاده می‌شود.  برای روشن‌تر شدن این موضوع، به مفهوم ارزش زمانی پول می‌پردازیم. ارزش زمانی پول (Time Value of Money یا TVM) مفهومی است که بیان می‌کند ارزش یک مقدار پول در حال حاضر بیشتر از همان مقدار پول در آینده است. احتمالا با توجه به شرایط تورمی اقتصاد ایران، کاملا با این موضوع آشنا هستید که پول نقد با گذشت زمان بی‌ارزش‌تر می‌شود. علاوه‌بر تورم،دلیل دیگر این است که پول موجود در حال حاضر می‌تواند سرمایه‌گذاری شود و در آینده سود به دست آورد. بنابراین، یک ریال امروز بیشتر از یک ریال فردا ارزش دارد. بنابراین اینکه بتوانیم محاسبه کنیم که سود نقدی یک سهم طی سال‌های آتی چند ریال خواهد بود، برای بررسی ارزش گذاری سهام کافی نیست. زیرا باید ارزش سود‌های نقدی آینده، در زمان حال محاسبه شود. به همین دلیل، مدل تنزیل سود سهام، ارزش فعلی مجموع تمام سودهایی که در آینده پرداخت خواهد شد را محاسبه می‌کند. انواع مدل‌های ارزش گذاری به روش ddm اگر خاطرتان باشد، در زمان معرفی سود سهام، گفته شد که تمام شرکت‌ها رویه یکسانی برای پرداخت سود نقدی ندارند و سیاست‌های پرداخت سود نقدی می‌تواند با توجه به شرایط شرکت، تغییر کند. به همین دلیل، انواع مختلفی از مدل تنزیل سود نقدی سهام وجود دارد تا ارزش گذاری هر سهمی ممکن شود. در ادامه به معرفی انواع مختلف مدل‌های ارزش گذاری به روش DDM می‌پردازیم:  مدل تنزیل سود با رشد صفر این مدل فرض می‌کند که مبلغ سود نقدی سهام در طول زمان ثابت می‌ماند. به این ترتیب، برای محاسبه‌ی ارزش واقعی سهم در حال حاضر، می‌توانیم از فرمول زیر استفاده کنیم.  نرخ بازده مورد انتظار ÷ سود سالانه هر سهم = ارزش واقعی سهم به‌این‌ترتیب که مجموع ارزش فعلی همه‌ی سودهایی که در آینده تقسیم خواهند شد را با استفاده از این مدل محاسبه می‌کنیم و برابر با ارزش واقعی در نظر می‌گیریم.  به‌عنوان مثال، شرکتی را در نظر می‌گیریم که هر سال مبلغ 1000 ریال سود به ازای هر سهم پرداخت ‌می‌کند. اگر نرخ بازده مورد انتظار ما 20 درصد باشد، فرمول محاسبه ارزش واقعی سهام به‌صورت زیر خواهد بود:  5000 ریال= 0.2 ÷ 1000 مدل رشد گوردون این مدل در زمانی کاربردی خواهد بود که انتظار داریم رشد سود نقدی سهام در بلند مدت ثابت باشد. برای مثال، هر سال دقیقا 5 درصد به سود نقدی سهام اضافه شود. در این صورت، ارزش واقعی سهام مد نظر به صورت زیر محاسبه خواهد شد: (نرخ رشد سود نقدی سهام – نرخ بازده مورد انتظار) ÷ سود نقدی سهم در سال آینده = ارزش واقعی  به‌عنوان مثال، شرکتی امسال به ازای هر سهم سود نقدی به مبلغ 1000 ریال به سهامداران پرداخت کرده […]

بازده حقوق صاحبان سهام (ROE) یک شاخص بسیار مهم اما کمی ناشناخته در تحلیل بنیادی است که با استفاده از آن می‌توان سودآوری یک شرکت را با شرکت‌های دیگر مقایسه کرد. شاخص ROE، عملکرد یک شرکت را نشان می‌دهد و تحلیلگرها از این شاخص در ارزش گذاری سهام استفاده می‌کنند. شاخص ROE (Return On Equity) یک نسبت مالی است؛ یعنی با استفاده از اطلاعات موجود در صورت‌های مالی شرکت‌ها مانند صورت سود و زیان، ترازنامه و … می‌توانیم نسبت مالی بازده حقوق صاحبان سهام را به راحتی محاسبه کنیم. در این مطلب از کاریزما لرنینگ می‌خواهیم مفهوم بازدهی حقوق صاحبان سهام را موشکافی کنیم. ROE در عین سادگی، یکی از مهمترین شاخص‌ها است. بنابراین اگر می‌خواهید ارزش ذاتی یک سهم را پیدا کنید، قطعاً به این شاخص نیاز خواهید داشت. بازده حقوق صاحبان سهام چیست؟ بازده حقوق صاحبان سهام یک شاخص عملکردی است و نشان می‌دهد مدیریت یک شرکت چقدر توانسته در طول یک سال درآمد خالص برای سهامداران آن شرکت ایجاد کند. این شاخص معیاری برای سنجش سودآوری و کارایی یک شرکت است و به ما می‌گوید سود حاصل از مبالغ سرمایه‌گذاری‌شده در یک شرکت چقدر است. معادل بازده حقوق صاحبان سهام به انگلیسی می‌شود “Return On Equity” که در اینجا “Return” به معنی بازده و “Equity” به معنی حقوق صاحبان سهام است که به آن حقوق مالکانه نیز گفته می‌شود. شما به عنوان سهامدار بخشی از دارایی خود را در یک شرکت سرمایه‌گذاری می‌کنید. این حق طبیعی شماست که بدانید مدیران شرکت در ازای مبالغ سرمایه‌گذاری‌شده چه دستاوردی در طول یک سال داشته‌اند. با نگاهی به نرخ بازده حقوق صاحبان سهام می‌توانید ضرب‌آهنگ و سرعت افزایش یا کاهش ارزش یک شرکت را متوجه شوید. بد نیست یک اصطلاح را با هم مرور کنیم … حقوق صاحبان سهام یا حقوق مالکانه چیست؟ حقوق صاحبان سهام یعنی چه میزان از ارزش یک شرکت به شما، به عنوان یک شخص حقیقی یا حقوقی، تعلق دارد. اگر یک شرکت منحل شود، ابتدا تمام بدهی‌ها از دارایی‌های شرکت کسر می‌شوند. سپس حقوق صاحبان سهام از باقی‌مانده‌ی دارایی‌ها شرکت، بر اساس میزان سهامی که هر سهامدار دارد، به آن‌ها پرداخت می‌شود. بازده حقوق صاحبان سهام چگونه محاسبه می‌شود؟ برای محاسبه بازده حقوق صاحبان سهم، کافیست درآمد یا همان سود خالص یک شرکت را بر مجموع حقوق صاحبان سهام تقسیم کنیم. این اطلاعات را می‌توانید در سایت کدال و در صورت‌های مالی شرکت‌ها به آسانی پیدا کنید. قبل از بیان روش محاسبه بازده حقوق صاحبان سهم، به چند نکته توجه داشته باشید: بازده حقوق صاحبان سهام همیشه به صورت درصدی بیان می‌شود. بنابراین، عددی که از فرمول به‌دست می‌آید را در 100 ضرب می‌کنیم. عددی که به‌دست می‌آید، به تنهایی معنی خاصی ندارد؛ بلکه باید نسبت بازده حقوق صاحبان سهام دو یا چند شرکت را با یکدیگر مقایسه کنیم. برای استخراج اطلاعات از صورت‌های مالی و قرار دادن آن‌ها در فرمول، بهتر است از صورت‌های مالی یکساله شرکت‌ها استفاده کنید. فرمول محاسبه نرخ بازده حقوق صاحبان سهام برای بدست آوردن بازده حقوق صاحبان سهم از فرمول زیر استفاده می‌کنیم: در این فرمول، درآمد خالص شرکت برای یک سال کامل مالی در نظر گرفته می‌شود و قبل از پرداخت سود سهام به سهامداران عادی و بعد از پرداخت سود سهام به سهامداران ممتاز محاسبه می‌شود. همچنین در مجموع حقوق صاحبان سهام، سهام ممتاز لحاظ نمی‌شود. اگر نمی‌دانید سهام ممتاز چیست و با انواع سهام آشنایی ندارید، توصیه می‌کنیم مقاله‌ی زیر را مطالعه کنید: نکته‌ی جالب این فرمول این است که در مخرج، حقوق صاحبان سهام را داریم. همانطور که کمی قبل‌تر گفتیم، حقوق صاحبان سهام یعنی بدهی‌های یک شرکت را از دارایی‌ها کسر کنیم و باقی‌مانده‌ی دارایی‌ها به نسبت بین سهامداران تقسیم خواهد شد. بنابراین، فرمول بالا می‌توانیم به صورت زیر بازنویسی کنیم: به شاخص ROE، بازده دارایی خالص (Return On Net Assets) نیز گفته می‌شود. مثالی از محاسبه بازده حقوق صاحبان سهام در این مثال می‌خواهیم بازده حقوق صاحبان سهم را برای سهم «وسفارس» محاسبه کنیم. برای این کار به صورت‌های مالی 12 ماهه شرکت سرمايه گذاري استان فارس نیاز داریم. وارد سایت کدال می‌شویم و نماد وسفارس و سپس صورت‌های مالی این شرکت را برای دورۀ یک ساله جستجو می‌کنیم. ابتدا سراغ ترازنامه می‌رویم. همانطور که در ترازنامه (تصاویر زیر) مشاهده می‌کنید، جمع حقوق صاحبان سهام برابر است با ۲۹۶,۰۳۲,۳۵۶ میلیون ریال. سپس صورت سود و زیان را بررسی می‌کنیم. سود (زیان) خالص این شرکت برابر است با ۳۲,۰۵۹,۸۴۷ میلیون ریال. این دو عدد را در فرمول قرار می‌دهیم. عدد ۳۲,۰۵۹,۸۴۷ را بر ۲۹۶,۰۳۲,۳۵۶ تقسیم می‌کنیم. حاصل برابر است با 0.108 که آن را در 100 ضرب می‌کنیم. نرخ بازده حقوق صاحبان سهام برای سهم وسفارس برابر است با 10.8 یا به عبارتی 11 درصد. سه نکته مهم هنگام محاسبه بازده حقوق صاحبان سهام هنگام بازده حقوق صاحبان سهم، به نکات زیر توجه کنید: اگر شرکتی رشد بالایی داشته باشد، می‌توان انتظار داشت شاخص ROE عدد بالایی را نشان دهد و این موضوع طبیعی است. اگر می‌‌خواهید روند رشد یک شرکت را برسی کنید تا بتوانید آینده‌ی آن شرکت را به‌خوبی پیش‌بینی کنید، می‌توانید ROE آن شرکت را در 5 تا 10 سال گذشته بررسی و نتیجه‌گیری کنید. بازده حقوق صاحبان سهم بر اساس گزارشات سالانه شرکت‌ها بررسی می‌شود. در طی دورۀ یک ساله ممکن است سهام جدید منتشر و عرضه شود. در این صورت در محاسبات باید از میانگین وزنی تعداد سهام در طول سال گذشته استفاده شود. تحلیل بازده حقوق صاحبان سهام با مثالی که زدیم شروع کنیم. 11 درصد چه معنایی دارد؟ این عدد یعنی مدیران این شرکت توانسته‌اند در سال گذشته به ازای سرمایه‌هایی که سهامداران آورده‌اند، 11 درصد سود بسازند. به‌طور کلی هرچه این عدد بیشتر باشد، بهتر است و به این معنی است که مدیران یک شرکت توانسته‌اند بدون نیاز به سرمایه‌ی بالا، سود خوبی بسازند و شرکت رو به پیشرفت است. البته در تعریف بازده حقوق صاحبان سهام اشاره کردیم که محاسبه این شاخص برای یک شرکت ما را به جایی نمی‌رساند و بازده حقوق صاحبان سهام در مقایسه عملکرد شرکت‌ها با یکدیگر خود را نشان می‌دهد. تا اینجا با مفهوم بازده حقوق صاحبان سهام آشنا شدیم و مثال زدیم. بیایید کمی حرفه‌ای به قضیه نگاه […]

نسبت P/B یکی از نسبت‌های مالی است که در تحلیل بنیادی برای ارزیابی ارزش یک شرکت استفاده می‌شود. این نسبت p به b بیانگر قیمت پایانی به ارزش دفتری می‌باشد. در این مطلب از کاریزما لرنینگ به بررسی نحوه محاسبه p/b می‌پردازیم. در ادامه با همراه باشید. نسبت p/b در بورس چیست؟ نسبت p به b که مخفف (Price-to-Book Ratio) است از دو واژه price به معنای “قیمت پایانی” و  Book Value به معنای “ارزش دفتری” گرفته شده است. بدین صورت مقیاس P/B بیانگر قیمت بازار و ارزش دفتری هر سهم در ترازنامه است. به عبارت ساده‌تر، این نسبت نشان می‌دهد که بازار چقدر برای هر واحد ارزش دفتری شرکت حاضر به پرداخت هزینه است. سوالی که پیش می‌آید این است که ارزش دفتری چیست؟ ارزش دفتری (Book Value) یکی از معیارهایی است که در انواع صورت های مالی به چشم می‌خورد که نشان‌دهنده‌ی ارزش خالص دارایی‌های یک شرکت پس از کسر بدهی‌ها است. فرمول محاسبه ارزش دفتری به شرح زیر است: بدهی‌ها –  دارایی‌ها =ارزش دفتری به عبارت دیگر، ارزش دفتری یک شرکت معادل مجموع دارایی‌های آن منهای مجموع بدهی‌های آن است. این مقدار نشان‌دهنده‌ی حقوق صاحبان سهام در شرکت است و معمولاً در ترازنامه شرکت قابل مشاهده است. برای محاسبه ارزش دفتری هر سهم نیز از فرمول زیر استفاده می‌شود:  تعداد سهام موجود در شرکت / ارزش دفتری کل = ارزش دفتری هر سهم در واقع ارزش دفتری برابر با جمع حقوق صاحبان سهام (حقوق مالکانه) است که در نهایت تقسیم بر تعداد سهام آن شرکت می‌شود تا ارزش دفتری هر سهم محاسبه شود. باید توجه کرد که دارایی‌های نامشهود مانند سرقفلی، ثبت اختراع، نام تجاری و غیره در نظر گرفته نمی‌شود. نحوه محاسبه p/b چگونه است؟ برای محاسبه P/B، باید قیمت بازار هر سهم را بر ارزش دفتری هر سهم تقسیم کرد. به همین علت برای محاسبه ارزش دفتری باید از فرمول بالا استفاده و برای محاسبه قیمت پایانی می‌توان از تابلوی معاملات آن در سایت TSETMC‌ استفاده کرد. ارزش دفتری هر سهم / قیمت پایانی سهم = نسبت P/B  اگر بخواهیم با مثالی توضیح دهیم، به فرض اگر قیمت بازار هر سهم 1000 تومان و ارزش دفتری هر سهم 500 تومان باشد، مقیاس P/B برابر با 2 خواهد بود. این به این معنی است که بازار حاضر است دو برابر ارزش دفتری شرکت برای هر سهم پرداخت کند. نسبت p/b بالا بهتر است یا پایین؟ برای پاسخ به این سوال که نسبت P/B بالا بهتر است یا پایین؟ باید بگوییم که پاسخ این سوال به شرایط متعددی بستگی دارد. در بعضی مواقع شرکت‌هایی با نسبت P/B پایین، سودآوری بهتری نسبت به شرکت‌های با مقیاس P/B بالا دارند. 1. نسبت P/B بالا  نسبت P/B بالا نمایانگر این است که بازار به آینده شرکت اعتماد دارد و انتظار رشد بالایی دارد. به عبارتی دیگر قیمت بازار یک سهم نسبت به ارزش دفتری آن بیشتر است. این وضعیت می‌تواند دارای ویژگی‌های زیر باشد: این نسبت بالا می‌تواند بیانگر انتظارات بالا از سودآوری آینده شرکت باشد. بیانگر مدیریت کارآمد و استراتژی‌های موفقیت‌آمیز شرکت است که ارزش بازار را افزایش داده‌اند. نسبت P/B بالا ممکن است نشان‌دهنده اعتماد بالای سرمایه‌گذاران به توانایی شرکت در تولید سود بیشتر در آینده باشد. در صورتی که نسبت P/B بالا باشد، شرکت می‌تواند بیشترین سود را به سهامداران خود توزیع کند. در صورت بروز تغییرات ناگهانی و منفی در بازار یا عملکرد شرکت، ارزش سهام ممکن است به سرعت کاهش یابد. نسبت P/B بالا ممکن است ناشی از عوامل خارجی مانند شرایط کلی بازار یا روندهای صنعتی باشد و نه عملکرد واقعی شرکت. 2. نسبت p/b پایین نسبت p به b پایین نشان‌دهنده این است که شرکت در شرایط فعلی ارزش کمتری نسبت به ارزش دفتری خود دارد و می‌تواند فرصتی برای خرید باشد اما باید دقت کرد که نسبت p/b منفی نیز ممکن است نشان‌دهنده مشکلات مالی شرکت باشد. در ادامه به بررسی ویژگی نسبت p به b پایین را بررسی می‌کنیم: نشان‌دهنده‌ی این است که بدهی‌های شرکت بیشتر از دارایی‌های آن است یعنی ارزش دفتری شرکت منفی است. بیانگر مشکلات جدی مالی و بحران‌های احتمالی در شرکت است. ریسک سرمایه‌گذاری در چنین شرکتی بسیار بالاست. ارزش دفتری منفی ممکن است نشان‌دهنده احتمال بالای ورشکستگی شرکت باشد. نسبت P/B منفی می‌تواند تأثیر منفی بر قیمت سهام شرکت داشته باشد، زیرا سرمایه‌گذاران معمولاً از خرید سهام شرکت‌هایی با مشکلات مالی جدی اجتناب می‌کنند. چه نسبتی از P/B برای خرید سهام مناسب است؟ یکی از سوالات مهم برای سرمایه‌گذاران این است که چه نسبتی از P/B برای خرید سهام مناسب است؟ پاسخ به این سوال بستگی به عوامل متعددی دارد و نمی‌توان یک پاسخ قطعی برای همه شرایط ارائه داد. با این حال، می‌توان به چند نکته کلی اشاره کرد که به تصمیم‌گیری کمک می‌کند: نسبت p به b کمتر از 1: نشان‌دهنده این است که سهام شرکت زیر قیمت ارزش دفتری‌ آن معامله می‌شود. می‌تواند به این معنا باشد که این نسبت یک فرصت خوب برای خرید سهام شرکت است به ویژه اگر شرکت دارای دارایی‌های با کیفیت و بدون بدهی‌های سنگین باشد. نکته اساسی و مهم این است که نسبت P/B پایین نیز ممکن است به دلیل مشکلات جدی مالی شرکت باشد، بنابراین بررسی دقیق ترازنامه و عملکرد شرکت ضروری است. نسبت P/B بین 1 تا 2: این محدوده بیانگر شرکت‌های پایدار و سالمی است که به ارزش دفتری خود نزدیکند و می‌توانند گزینه مناسبی برای سرمایه‌گذاری باشند. سرمایه‌گذاران باید به عواملی مانند عملکرد، درآمد، سودآوری و چشم‌انداز شرکت توجه کنند. نسبت P به B بیشتر از 2: نسبت P/B بالاتر از 2 ممکن است نشان‌دهنده این باشد که بازار به دلیل عملکرد شرکت، نوآوری‌های جدید، انتظار رشد بالایی از شرکت دارد اما باید توجه داشت که نسبت P/B بالا نیز می‌تواند نشان‌دهنده این باشد که سهام شرکت گران است و ممکن است ریسک کاهش قیمت وجود داشته باشد. به عوامل بالا در شرایط تورمی نمی‌توان اکتفا کرد زیرا در زمان‌هایی که اقتصاد یک کشور تورمی است، قیمت بازار به سرعت افزایش پیدا می‌کند در حالی که ارزش دفتری ثابت می‌ماند چون ارزش دارایی‌ها به روز نمی‌شود. با این حساب صورت کسر به سرعت بزرگتر می‌شود اما مخرج کسر ثابت می‌ماند. سخن پایانی نسبت P/B یکی از ابزارهای مالی […]

صورت های مالی عملکردی از وضعیت مالی هر کسب‌و کار و یا شرکت را در بازه زمانی مشخصی نشان میدهند. صورت های مالی اطلاعات خوبی را جهت سرمایه گذاری و ارزیابی چشم انداز شرکت و...

افزایش سرمایه از محل تجدید ارزیابی، یکی از روش‌های تامین منابع مالی شرکت‌های بورسی است. با توجه‌ به‌‌ اینکـه دغدغـه‌‌ تامین مالی در اغلب شرکت‌های بورسی وجود دارد؛ این شرکت‌ها برای کسب بودجـه‌‌ مورد نیاز خود جهت اصلاح ساختار مالی، تامین مالی پروژه‌های مختلف، بهبود و افزایش ظرفیت خط تولید، پرداخت بدهی‌ها و …از افزایش سرمایه از طریق تجدید ارزیابی دارایی‌ها، افزایش سرمایـه از محل اندوخته یا انباشته، افزایش سرمایـه به روش صرف سهام و افزایش سرمایـه از محل آورد‌ه نقدی و مطالبات حال شد‌ه استفاده می‌کنند. در این مقاله از کاریزما، به بررسی مفهوم افزایش سرمایه از محل تجدید ارزیابی و فرآیند آن می‌پردازیم. افزایش سرمایه تجدید ارزیابی چگونه است؟ شرکت‌ها در طول فعالیت خود، دارایی‌های فیزیکی متعددی مانند زمین، ساختمان، ماشین‌آلات، تجهیزات و … را خریداری می‌کنند. این دارایی‌ها به‌همراه میزان ارزش دفتری خود در ترازنامه شرکت ثبت می‌شوند. ارزش دفتری با کسر هزینه‌ استهلاک از قیمت خرید آن دارایی به‌دست می‌آید. اما با گذشت زمان، براساس تورم و نوسانات نرخ ارز، ممکن است قیمت روز این دارایی‌ها افزایش یابد. به همین دلیل، شرکت‌ها می‌توانند از این افزایش قیمت، برای افزایش سرمایه خود استفاده کنند براساس اصل ۱۴۱ قانون تجارت، اگر میزان زیان انباشتـه شرکتی بیش از نصف سرمایـه ثبت شد‌ه آن باشد، شرکت باید نسبت به افزایش سرمایه اقدام کند. شرکت‌های مشمول اصل ۱۴۱، معمولاً از وضعیت مالی مناسبی برخوردار نیستند و امکان افزایش سرمایه از محل سود انباشته یا آورد‌ه نقدی را ندارند. به همین دلیل، افزایش سرمایه‌ از محل تجدید ارزیابی دارایی‌ها، بهترین گزینه برای این شرکت‌ها است. البته امکان افزایش سرمایه شرکت‌های مشمول اصل ۱۴۱، تنها در صورتی وجود دارد که پس از افزایش سرمایه، مشکل زیان انباشته آن برطرف شود. برای افزایش سرمایه از محل تجدید ارزیابی دارایی‌ها، ابتدا باید ارزش روز دارایی‌های شرکت توسط کارشناس رسمی دادگستری تعیین شود. سپس، این ارزش جدید به عنوان مبنای افزایش سرمایه قرار می‌گیرد.  انواع افزایش سرمایه از طریق تجدید ارزیابی با توجه به اینکه افزایش سرمایه از محل تجدید ارزیابی دارایی‌ها، براساس مبلغ فعلی دارایی‌های شرکت انجام می‌شود، این افزایش سرمایه می‌تواند با توجه به نوع استهلاک آن دارایی و به دو حالت زیر انجام شود: افزایش سرمایه از محل دارایی‌های استهلاک‌پذیر دارایی‌های استهلاک‌پذیر مانند انواع ماشین‌آلات و تجهیزات مورد استفاده شرکت، با گذشت زمان استهلاک پیدا کرده و ممکن است باعث تغییر در نسبت‌های مالی شرکت و ایجاد هزینه تعمیرات برای آن شوند.  افزایش سرمایه از محل دارایی‌های استهلاک ناپذیر دارایی‌هایی مانند زمین یا ملک یک شرکت، دچار استهلاک نمی‌شوند اما با گذشت زمان و بر اثر تورم، ارزش ذاتی آن‌هاتغییر می‌‌کند. افزایش سرمایه از این محل، منجر به ورود پول و سرمایه جدید به شرکت نخواهد شد و این عملیات تنها یک عملیات حسابداری در صورت‌های مالی شرکت خواهد بود. مراحل افزایش سرمایه از محل تجدید ارزیابی برای ثبت افزایش سرمایه از محل تجدید ارزیابی، مراحل مشخصی وجود دارد که شامل موارد زیر می‌شود: پیشنهاد هیئت مدیره: در صورتی که شرکتی قصد افزایش سرمایه از این محل را داشته باشد، باید ابتدا هیئت مدیره آن پیشنهاد ثبت افزایش سرمایه از محل تجدید ارزیابی دارایی را ارائه کنند. این پیشنهاد از طریق سامانه کدال به سهامداران اطلاع‌رسانی می‌شود. سپس پیشنهاد آن‌ها وارد مرحله بررسی خواهد شد. بررسی توسط حسابرس قانونی: در مرحله دوم، حسابرس قانونی پیشنهاد و گزارش هیئت مدیره را بررسی کرده و نظر خود را درباره قانونی بودن افزایش سرمایه، در سامانه کدال اعلام می‌کند.  صدور مجوز افزایش سرمایه: در این مرحله، سازمان بورس اوراق بهادار باید گزارش حسابرس را بررسی کرده و در صورت موافقت، مجوز افزایش سرمایه شرکت مربوطه را صادر نماید. این مجوز با عنوان «مستندات و مدارک درخواست افزایش سرمایه» در سامانه کدال منتشر خواهد شد. در صورت اخذ مجوز، شرکت باید ظرف ۶۰ روز، مقدمات و اقدامات لازم برای افزایش سرمایه خود را اجرایی کند و در غیر این‌صورت مجوز افزایش سرمایه باطل خواهد شد. دعوت به مجمع عمومی: پس از اخذ مجوز، باید مجمع عمومی برگزار گردد. قانون تجارت، شرکت‌ها را موظف‌ کرده است که تا ۱۰ روز قبل از برگزاری مجمع، آگهی دعوت به آن را در سامانه کدال منتشر کنند تا سهامداران از برگزاری مجمع عمومی برای صحبت و تصمیم‌گیری درباره افزایش‌سرمایه آگاه شوند. همچنین دو روز کاری قبل از برگزاری مجمع، نماد آن شرکت به حالت ممنوع-متوقف درآمده و تا پایان مجمع، امکان معامله نخواهد داشت. این موضوع از طریق پیام ناظر به اطلاع سهامداران خواهد رسید. تصمیمات مجمع عمومی: در این مرحله‌، تصمیماتی که در مجمع به تصویب رسیده‌ است، در سامانه کدال منتشر خواهد شد. جلسه هیئت‌مدیره: در این مرحله، هیئت مدیره شرکت جلسه‌ای برای هماهنگی ثبت افزایش سرمایه، تشکیل می‌دهد و در آن درباره اقدام‌های مورد نیاز جهت انجام افزایش سرمایه تصمیم گیری می‌شود. سپس گزارش آن را به سازمان بورس ارجاع می‌دهد تا در صورت تایید، افزایش سرمایه شرکت، ثبت شود. پس از اتمام مراحل افزایش سرمایه، شرکت مربوطه حق ثبت افزایش سرمایه خود را در اداره ثبت شرکت‌ها خواهد داشت. زمان بازگشایی نماد پس از مجمع زمان بازگشایی نماد براساس میزان افزایش سرمایه مشخص خواهد شد. درصورتی که مبلغ افزایش سرمایه کمتر از ۲۰۰ درصد دارایی فعلی شرکت باشد،‌ نماد آن معمولا دو روزکاری پس از مجمع بازگشایی و معاملات آن آغاز می‌شود. همین‌طور اگر افزایش سرمایه بیش از ۲۰۰ درصد باشد، نماد پس از اتمام فرآیند افزایس سرمایه و تبدیل سهام جایزه به سهم پایه، بازگشایی خواهد شد. دارایی سهامداران پس از افزایش سرمایه در افزایش سرمایه از محل تجدید ارزیابی، تعداد سهام شرکت افزایش می‌یابد. لذا برای ثابت نگه داشتن درصد دارایی سهامداران، به افرادی که در زمان برگزاری مجمع، سهامدار شرکت بوده‌اند «سهام جایزه» تعلق می‌گیرد. تعداد سهام جایزه‌‌ای که به هر سهامدار تخصیص داد‌ه می‌شود، براساس درصد افزایش سرمایـه و تعداد سهام فرد پیش از افزایش سرمایـه خواهد بود. برای درک بهتر این موضوع، تصور کنید فردی صاحب ۵۰۰ سهم ۲۰۰۰ تومانی از یک شرکت است. یعنی میزان دارایی‌ او معادل یک میلیون تومان خواهد بود. اگر این شرکت تصمیم به افزایش سرمایه ۱۰۰ درصدی از محل تجدید ارزیابی دارایی‌ها بگیرد.، تعداد سهام آن فرد را به ۱۰۰۰ سهم افزایش خواهد داد. اما چون سهامدار مبلغی را به شرکت مربوطه پرداخت نکرده است، […]

سهام دلاری به سهام یک شرکت که کسب و کار دلاری داشتـه باشد گفتـه می‌شود. این بدان معناست که ارزش سهام این شرکت همبستگی بالایی با قیمت دلار داشتـه باشد و سهامداران آن بتوانند به اندازه نوسانات نرخ دلار بازدهی عایدشان شود و به‌نوعی ریسک تغییرات قیمت دلار را در سرمایه‌گذاری خود کاهش دهند. به دلیل تعدد بالای شرکت‌های صادرات محور و سهم از بازار این شرکت‌ها در بازار سهام، می‌توان بخش بزرگی از بازارسرمایه‌ ایران را به سهام دلاری اختصاص داد. در این مقاله از کاریزما به معرفی سهام دلاری و تفاوت آن با سهام ریالی و دلایل استقبال بیشتر سهامداران از این صنایع خواهیم پرداخت. سهام دلاری کدامند؟ زمانیکه پیش‌بینی شما از روند دلار صعودی است و یا به دلایل مختلف نظیر رشد نقدینگی احساس می‌کنید ارز ریال در مقابل سایر ارزها قدرتش کاهش خواهد یافت، بهتر است سمت شرکت‌هایی بروید که مخارج ریالی و درآمد دلاری داشتـه باشند. برای انتخاب این نوع شرکت‌ها توجه به ساختار فروش و بهای تمام‌شده ضروری است و باید ماهیت هرکدام از آیتم‌ها تفکیک شود. به عنوان مثال، اکثر شرکت‌های معدنی یا سیمانی چون مخارجشان عمدتا شامل استخراج مواد اولیه از معادن است و در این عملیات عمدتا از ماشین‌آلات و نیروی کاری استفاده می‌شود و این مخارج هم غالبا همبستگی بیشتری با تورم دارند. پس تقریبا این مخارج را می‌توان ریالی درنظر گرفت. لازم به ذکر است که اکثر شرکت‌های بورسی به صورت ترکیبی فعالیت می‌کنند و محصولات خود را از دو بازار داخلی و خارجی خریداری کرد‌ه و یا در بازار داخلی و یا صادراتی به فروش می‌رسانند. در بررسی این شرکت‌ها، توجه به وزن هر بازار می‌تواند به تشخیص دلاری یا ریالی بود‌ن شرکت مذکور کمک نماید. اهمیت سهـام دلاری برای سرمایه‌گذاری زمانی که از سهام دلاری، یورویی و یا سهام هر ارزی صحبت می‌شود، منظور مقایسه اقتصاد دو کشور است. در این مقایسه، تورم که نماینده وضعیت اقتصاد هر کشور است می‌تواند در انتخاب سهام مرتبط بسیار کمک‌کننده باشد. به عنوان مثال، زمانی که تورم در یک کشور ارقام بالایی را تجربه می‌کند، نشان‌دهنده کاهش ارزش پول در آن کشور است. فرضا وقتی که از تورم 50 درصدی صحبت می‌کنیم، درصورت نگهداری پول نقد در این کشور، ارزش پول نقد شما ظرف یک سال به میزان 50 درصد کاهش پیدا خواهد کرد. پس با این اوصاف تبدیل وجه نقد به ارز کشوری که ثبات اقتصادی بالایی دارد و تورم کمتری را تجربه می‌کند، می‌تواند برای فرد سرمایه‌گذار سپر تورمی به ارمغان داشتـه باشد. با فهم مفهوم فوق می‌توان دلیل استقبال سرمایه‌گذاران از دارایی‌هایی نظیر سهام دلاری را متوجه شد. دلار که پول رایج در مبادلات بین‌الملل است، نماینده اقتصاد کشور آمریکا است. در این کشور، تورم سالانه در سال‌های اخیر به صورت تک رقمی گزارش شد‌ه که به نسبت جزو ارقام پایین به حساب می‌آید. مقایسه تورم این کشور با تورم دورقمی کشور ایران، میل سهامداران به خرید سهام دلاری را آشکار می‌سازد. منظور از سهام دلاری یا سهام ریالی فرض کنید یک شرکت تولیدی‌ که قصد سرمایه‌گذاری در آن دارید به مثابه تصویر زیر باشد. عملیات این شرکت از دریافت یک ماده اولیه و اجرای یکسری عملیات روی آن ماده و درنهایت تولید و فروش محصول نهایی خلاصه شد‌ه باشد. در این فرآیند، شرکت تولیدی یک ماده اولیه دریافت کرد‌ه و یک محصول نهایی به فروش می‌رساند. ماده اولیه دریافتی اگر به صورت وارداتی باشد، قیمت خرید شرکت مورد نظر متاثر از قیمت ارز وارداتی خواهد بود. در نتیجه، با نوسانات نرخ ارز مذکور بهای تمام‌شده شرکت نیز با تغییر مواجه خواهد بود. همچنین اگر یک شرکت تولیدی محصولات خود را در بازارهای صادراتی به فروش برساند، نوسانات نرخ ارز می‌تواند عامل تعیین‌کننده در سودآوری این شرکت قلمداد شود. چراکه با رشد نرخ ارز، مبلغ فروش شرکت نیز افزایش خواهد یافت و با فرض حفظ حاشیه سود، سوآوری شرکت نیز افزایش خواهد یافت. البته باید توجه شود در اینجا هدف ساده‌سازی برای بیان و فهم مطلب است و صرفا نرخ ارز عامل تعیین‌کننده سودآوری شرک‌ها نیست. برای مثال فرض کنید یک شرکت صادرکننده فولاد محصولات خود را به کشور مقصد و با ارز دلار صادر می‌کند. درصورتی که نرخ دلار 10 درصد بالاتر رود و در طرف مقابل نرخ فولاد 10 درصد کاهشی باشد، مبلغ فروش این شرکت تغییری نخواهد کرد و از تقابل این دو و سایر آیتم‌های سود و زیانی شرکت است که در نهایت منجر به سود و زیان طی دوره می‌شود. صنعت فلزات اساسی یا پتروشیمی‌ها را جزوه صنایع دلاری و صنعت سیمان را در گروه صنایع ریالی درنظر می‌گیرند که برای آشنایی با هر گروه می‌توانید روی گروه مربوطه کلیک نمایید. تفاوت سهام دلاری با سهام ریالی  شاید شما هم به تکرار واژه سهام دلاری یا ریالی را در بین فعالان بازار شنید‌ه باشید و با چالش سرمایه‌گذاری در این دو گروه مواجه شد‌ه باشید. برای مثال، زمانیکه اخبار مثبت برجام و توافق شدت می‌گیرد گروه ریالی بازار شروع به رشد می‌کنند و استقبال سهامداران به این گروه‌ها زیاد می‌شود. گاها نیز زمانیکه انتظارات تورمی در کشور بالا می‌رود و مردم انتظار رشد قیمت ارز را داشتـه باشند، تقاضا برای خرید سهام دلاری بالا می‌رود. در این میان، شناخت بهتر این صنایع و جابجایی مناسب بین این دو گروه می‌تواند استراتژی مناسبی برای حفظ ارزش پول و کسب عایدی مناسب از سرمایه‌گذاری شود. در ادامه به آموزش نحوه تفکیک صنایع جهت سرمایه‌گذاری موفق در این گروه‌ها خواهیم پرداخت. دلار یا سهام دلاری کدام بهتر است؟! شاید برای شما نیز سوال شد‌ه باشد که خرید دلار بهتر است یا سهام دلاری و مداوم با این چالش سرو‌کار داشتـه باشید. اجازه دهید این دو دارایی را کمی بیشتر مورد بررسی قراد دهیم. زمانیکه شما ارز دلار را خریداری می‌کنید و در قبال آن ریال پرداخت می‌کنید، پیش‌بینی می‌کنید که کاهش ارزش دلار کمتر از ریال خواهد بود و به‌نوعی با این کار می‌خواهید از سرمایه خود محافظت کرده‌ و برای دارایی خود سپر تورمی ایجاد کنید. ولی باید توجه داشتـه باشید که این استراتژی شما را کمتر از تورم محفوظ خواهد کرد. چراکه خود دلار هم یک کاهش ارزش به میزان تورم کشور آمریکا تجربه خواهد کرد و همین عامل باعث می‌شود شما […]