وبلاگ کاریزما

صندوق بخشی نوعی صندوق سرمایه‌گذاری قابل معامله (ETF) است که بخش عمدۀ دارایی خود را در یک صنعت خاص سرمایه‌گذاری کرده است. این کار مزایا و البته ریسک‌های خاص خود را دارد؛ اما در کل صندوق‌های بخشی به‌عنوان یک ابزار سرمایه‌گذاری جذابیت‌هایی دارند و اهل فن به‌خوبی از این ابزار در سرمایه‌گذاری‌های خود استفاده می‌کنند. در این مطلب از کاریزما لرنینگ، صفر تا صد به این سوال می‌پردازیم که صندوق بخشی چیست، چه ویژگی‌ها و مزایایی دارد و مهمتر از همه، گروه مالی کاریزما چه دستاوردی در صندوق سرمایه گذاری بخشی داشته است. صندوق بخشی چیست؟ صندوق‌های سرمایه‌گذاری بخشی (Sector Funds)، نوعی صندوق قابل معامله در بورس (ETF) هستند که بر سرمایه‌گذاری در یک صنعت خاص تمرکز کرده‌اند. در واقع این صندوق‌ها عمده دارایی خود را به خرید سهام شرکت‌های فعال در یک صنعت خاص اختصاص می‌دهند. البته با رعایت حد نصاب‌ها، مدیر صندوق می‌تواند در صنایع و دارایی‌های دیگر نیز سرمایه‌گذاری کند. برای نمونه، یک صندوق فلزات، دارایی خود را در سهام شرکت‌های فعال در بخش فلزات اساسی سرمایه‌گذاری می‌کند. این صندوق با سرمایه‌گذاری در سهام شرکت‌هایی مانند فولاد مبارکه، ذوب آهن اصفهان و غیره، از رشد صنعت فلزات بهره‌مند می‌شود. هدف صندوق‌های سرمایه‌گذاری بخشی، کسب بازدهی از یک صنعت خاص است. رشد صنعت باعث می‌شود بتوانیم بازدهی بالاتری نسبت به سرمایه‌گذاری مستقیم کسب کنیم. صندوق بخشی را می‌توان زیرمجموعه‌ی صندوق‌ سهامی در نظر گرفت. مقاله‌ی زیر در مورد صندوق‌های سهامی توضیح می‌دهد: انواع صندوق های بخشی صندوق‌های بخشی بیشتر در حوزه‌های: مالی سلامت تکنولوژی انرژی املاک خدمات سرمایه‌گذاری می‌کنند. از معروف‌ترین صندوق‌های بخشی در جهان می‌توان به Technology Select Sector SPDR Fund وEnergy Select Sector SPDR Fund اشاره کرد. در ایران نیز شرایط تقریباً به همین صورت است. چه صنایعی دارای صندوق بخشی هستند؟ در حال حاضر، صندوق‌های بخشی موجود در بازار سرمایه ایران شامل صندوق فلزات اساسی، صندوق بخشی سیمان، صندوق بخشی پتروشیمی و صندوق بخشی خودرو می‌شوند. سازمان بورس اجازه فعالیت صندوق‌های بخشی در ۸ صنعت را داد‌ه است: سیمان حمل و نقل مواد دارویی فلزات اساسی صنایع شیمیایی استخراج کانه‌های فلزی خودرو و ساخت قطعات بیمه و صندوق بازنشستگی در آینده‌ای نه چندان دور شاهد روی کار آمدن صندوق‌های بخشی در تمام این صنایع خواهیم بود. لیست صندوق های بخشی در بورس برای بررسی دقیق لیست صندوق های بخشی در بورس ایران، می‌توانید وارد سایت فیپیران شوید و از بخش «فهرست صندوق‌های سرمایه‌گذاری»، صندوق‌های بخشی موجود را مشاهده کنید. در حال حاضر 17 صندوق از این نوع در ایران فعال هستند: بخشی بازده صنایع بخشی بهین خودرو بخشی پترو آبان بخشی پترو داریوش بخشی پتروشیمی اندیشه صبا بخشی پتروشیمی دماوند بخشی ثروت پویا بخشی خبره صنعت خلیج فارس بخشی صنایع آگاه بخشی صنایع دایا بخشی صنایع سورنا بخشی صنایع معیار بخشی صنایع مفید بخشی فلز فارابی بخشی فلزات کیمیا بخشی گستره فیروزه قابل معامله بخشی کیان ترکیب دارایی های صـنـدوق هـای بـخـشـی عموماً نمی‌توان از پرتفوی صندوق بخشی انتظار تنوع بالایی داشت! این صندوق‌ها بخش بزرگی از دارایی‌های خود را در آن صنعتی که در آن فعالیت دارند، سرمایه‌گذاری می‌کنند. حداقل 70 درصد از دارایی‌های صندوق بایستی به سهام و حق تقدم سهام صنعت مربوطه اختصاص یابد. با این حال صندوق‌های بخشی می‌توانند از سهام و صنایع دیگر نیز با رعایت حد نصاب‌های تعیین‌شده در اساسنامه در پرتفوی خود داشتـه باشند. در تصویر زیر می‌توانید ترکیب دارایی‌های این نوع صندوق که مصوب سازمان است را مشاهده کنید. نحوه عملکرد صندوق های بخشی فرض کنید در یک بازۀ زمانی خاص صنعت پتروشیمی به‌طور چشمگیری اوج بگیرد. در این صورت می‌توانیم به‌جای صرف زمان برای تحلیل تمام سهم‌های این صنعت، صـندوق بخشی پتروشیمی بخریم و از کل این صنعت سود مناسبی کسب کنیم. با رشد بازار سرمایه و ایجاد صندوق‌های بخشی متنوع، امکان کسب سود از صنایع مختلف، از طریق خرید این نوع از صندوق‌ها، ایجاد شده است. با این حال این نکته را باید در نظر داشته باشیم که صندوق‌های سرمایه‌گذاری بخشی ریسک بالاتری نسبت به صندوق‌های سهامی و مختلط دارند. زیرا این صندوق‌ها، به دلیل سرمایه‌گذاری در یک صنعت خاص، بیشتر در معرض نوسانات و ریسک‌های آن صنعت هستند. بنابراین این سوال مطرح می‌شود که سرمایه‌گذاری در این مدل صندوق‌ها برای چه افرادی مناسب‌تر است؟ صندوق بخشی برای چه افرادی مناسب است؟ صندوق‌های سرمایه‌گذاری بخشی برای سرمایه‌گذارهایی که به صنایع خاصی علاقه‌مند هستند و می‌خواهند از فرصت‌های رشد آن صنایع بهره‌مند شوند، گزینه‌ای ایده‌آل به‌حساب می‌آیند. این صندوق‌ها با سرمایه‌گذاری در سهام شرکت‌های یک صنعت خاص به سرمایه‌گذاران این امکان را می‌دهند تا بدون نیاز به دانش و تجربه خاصی، از رشد آن صنعت استفاده کنند. بنابراین افرادی که خودشان در یک صنعت خاص، برای مثال دارو، فعال هستند و به آینده‌ی کسب‌وکار خود امیدوار هستند نیز می‌توانند بدون کسب علم بازار سرمایه، صندوق بخشی صنعت خود را خریداری کنند و با کمک این ابزار، سرمایه‌گذاری آسانی را تجربه کنند. تا پیش از تاسیس صندوق‌های بخشی، سرمایه‌گذارانی که تمایل به سرمایه‌گذاری در یک صنعت خاص داشتند، بایستی سهام شرکت‌های فعال در آن صنعت را خریداری و مدیریت می‌کردند. این کار، نیازمند دانش و تجربه تحلیل بنیادی و تکنیکال سهام و تابلوخوانی و … بود؛ اما با شروع فعالیت صندوق‌های سرمایه‌گذاری بخشی، کار سرمایه‌گذاری در صنایع بسیار ساده‌تر شده است. این صندوق‌ها، توسط مدیران حرفه‌ای مدیریت می‌شوند و سرمایه‌گذاران تنها با خرید واحدهای سرمایه‌گذاری این صندوق‌ها می‌توانند از فرصت‌های رشد صنایع بهره‌مند شوند. در خصوص صندوق بخشی، می‌توانید دوره‌ی ویدیویی رایگان زیر را نیز تماشا کنید. تمام مطالب را در 8 دقیقه به‌صورت ویدیویی برای شما توضیح داده‌ایم:   مزایا و معایب صندوق های بخشی صندوق‌های بخشی نیز همانند هر صندوق سرمایه‌گذاری دیگری مزایا و نقاط ضعف خاص خود را دارند. البته نظر هر سرمایه‌گذار مهم است. یک عامل ممکن است از نظر یک سرمایه‌گذار نقطه ضعف و از نظر سرمایه‌گذار دیگر، نقطه قوت باشد. در بررسی صندوق‌های بخشی می‌توانیم به مزایا و معایب زیر اشاره کنیم. مزایای سرمایه گذاری در صندوق بخشی مزایای سرمایه‌گذاری در صندوق‌های بخشی عبارت‌اند از: عدم نیاز به تحلیل تمام سهم‌ها در یک صنعت تا پیش از این باید برای چیدن پرتفویی از یک صنعت خاص، کل سهام آن صنعت را تحلیل و فیلتر می‌کردیم تا به چند سهم مناسب […]

نئوبانک چیست و چرا این روزها توجه زیادی را به خود جلب کرده است؟ نئوبانک‌ها ادعا می‌کنند که بانک‌ها می‌توانند بدون شعبه‌های فیزیکی و صف‌های طولانی، به اندازه یک کلیک ساده در گوشی همراه شما نزدیک باشد و با بهره‌گیری از فناوری‌های نوین، تجربه بانکی را متحول کرده و خدماتی سریع، آسان و شخصی‌سازی شده را به مشتریان ارائه دهند. در این مقاله از کاریزما لرنینگ، قصد داریم به این ادعای جذاب نئوبانک‌ها بپردازیم تا ببینیم نئوبانک‌ها چه تفاوتی با بانک‌های سنتی دارند و چگونه می‌توانند زندگی مالی ما را ساده‌تر کنند. با ما همراه باشید تا با ویژگی‌ها، مزایا و چالش‌های نئوبانک‌ها آشنا شوید. نئوبانک چیست؟ نئوبانک‌ها، نسل جدیدی از بانک‌ها هستند که به جای شعب فیزیکی، تمام خدمات خود را به صورت آنلاین و از طریق اپلیکیشن‌های موبایل ارائه می‌دهند. ریشه لغوی نئوبانک به کلمه یونانی «neos» باز می‌گردد که به معنای جدید است و به خوبی ماهیت نوآورانه این نوع بانک‌ها را نشان می‌دهد. نئوبانک‌ها با استفاده از فناوری‌های نوین، تجربه بانکداری را متحول کرده و خدماتی سریع، آسان و شخصی‌سازی شده را به مشتریان ارائه می‌دهند. نئوبانک‌ها معمولاً خدماتی مانند افتتاح حساب، صدور کارت‌های بانکی، انتقال وجه، وام‌های کوچک و… را ارائه می‌دهند و تمرکز زیادی بر روی تجربه کاربری آسان و سریع دارند.  تاریخچه نئوبانک چیست؟ تاریخچه نئوبانک های خارجی به اوایل دهه ۲۰۱۰ برمی‌گردد، زمانی که بانک‌های دیجیتالی اولیه مانند “Simple” و “Moven” در ایالات متحده راه‌اندازی شدند. این بانک‌ها با هدف ارائه تجربه کاربری بهبود یافته و خدمات مالی آنلاین شکل گرفتند. در سال‌های بعد، نئوبانک‌ها در اروپا و آسیا نیز گسترش یافتند، به ویژه با موفقیت‌هایی مانند “N26” و “Revolut”. با پیشرفت فناوری و تغییرات در رفتار مصرف‌کنندگان، نئوبانک‌ها به یکی از گزینه‌های محبوب برای مدیریت مالی تبدیل شدند. اما تاریخچه نئوبانک‌ها در ایران به سال‌های اخیر و با رشد فناوری و دیجیتال‌سازی خدمات مالی مربوط می‌شود. در این سال‌ها، با توجه به نیاز به خدمات بانکی سریع و آنلاین، چندین نئوبانک و فین‌تک (فناوری مالی) در ایران راه‌اندازی شده‌اند. از سال ۱۳۹۵ به بعد با رشد استارتاپ‌های فین‌تک در ایران، اولین نهادهای مالی دیجیتال آغاز به کار کردند که خدماتی مشابه به نئوبانک‌ها ارائه می‌دادند. در سال‌های اخیر، بانک‌ها نیز به ارائه خدمات آنلاین و اپلیکیشن‌های موبایل روی آوردند، اما نئوبانک‌ها تمرکز بیشتری بر روی تجربه کاربری و خدمات خاص دارند. تفاوت بانک سنتی با نئوبانک چیست؟ نئوبانک‌ها با ارائه طیف گسترده‌ای از خدمات مالی، به یک جایگزین کامل برای بانک‌های سنتی تبدیل شده‌اند. از خدمات روزمره مانند افتتاح حساب و انتقال وجه گرفته تا خدمات تخصصی‌تر، تمامی نیازهای مالی شما را پوشش می‌دهند. با استفاده از نئوبانک‌ها، می‌توانید به راحتی و به صورت ۲۴ ساعته به حساب خود دسترسی داشته باشید و از خدمات متنوعی مانند کارت‌های اعتباری بین‌المللی، پرداخت‌های آنلاین و… مختلف بهره‌مند شوید. در ادامه به بررسی این تفاوت‌ها می‌پردازیم: نداشتن شعبه: نئوبانک‌ها هیچ شعبه فیزیکی ندارند و تمام امور بانکی از طریق اپلیکیشن همان نئوبانک انجام می‌شود. فناوری محور: نئوبانک‌ها از آخرین فناوری‌ها برای ارائه خدمات خود استفاده می‌کنند که این امر باعث سرعت، دقت و امنیت بیشتر می‌شود. کاربری آسان: اپلیکیشن‌های نئوبانک‌ها بسیار ساده و کاربرپسند طراحی شده‌اند و انجام هرگونه تراکنش بانکی با چند کلیک ساده امکان‌پذیر است. هزینه‌های کمتر: نئوبانک‌ها به دلیل حذف هزینه‌های مربوط به شعب فیزیکی، می‌توانند هزینه‌های خود را کاهش دهند و در نتیجه خدمات خود را با هزینه کمتر به مشتریان ارائه دهند. شخصی‌سازی: نئوبانک‌ها با استفاده از داده‌های مشتریان، می‌توانند خدمات و پیشنهادات شخصی‌سازی شده‌ای را به آن‌ها ارائه دهند. نوآوری: نئوبانک‌ها همواره در حال توسعه و ارائه خدمات جدید و نوآورانه هستند. مزایای استفاده از نئوبانک‌ چیست؟ می‌توان گفت که مهم‌ترین مزیت نئوبانک، آسان کردن امور بانکی است. تا پیش از ایجاد نئوبانک‌ها، این مزایا باعث می‌شود که نئوبانک‌ها گزینه‌ای جذاب برای افرادی باشند که به دنبال خدمات مالی مدرن و سریع هستند. اما اگر می‌خواهید بدانید که مهم‌ترین مزیت استفاده از نئوبانک چیست؟ در ادامه به برخی از مهم‌ترین مزایای استفاده از نئوبانک‌ها اشاره می‌کنیم: افتتاح حساب آنلاین: بدون نیاز به مراجعه حضوری به شعبه بانک، می‌توانید به راحتی حساب خود را افتتاح کنید. انتقال وجه آنی: انتقال وجه به سایر حساب‌ها و پرداخت قبض‌ها به صورت آنی و با چند کلیک انجام می‌شود. دسترسی ۲۴ ساعته: می‌توانید به صورت شبانه‌روزی و در هر مکان به حساب خود دسترسی داشته باشید و تراکنش‌های خود را انجام دهید. سرعت و سهولت: انجام تمامی تراکنش‌ها با چند کلیک ساده و در کمترین زمان ممکن. هزینه‌های کمتر: از کارمزدهای پایین‌تر و خدمات رایگان بهره‌مند شوید. امنیت بالا: نئوبانک‌ها از بالاترین استانداردهای امنیتی برای حفاظت از اطلاعات مشتریان استفاده می‌کنند. تجربه کاربری بهتر: رابط کاربری جذاب و ساده، باعث می‌شود استفاده از نئوبانک‌ها بسیار لذت‌بخش باشد. نئوبانک های ایران کدامند؟ نئوبانک در ایران، موضوع نسبتا جدیدی است. به‌طوری که خیلی از افراد حتی نمی‌دانند نئوبانک چیست و چه کاربردی دارد. با این حال، به دلیل مزایایی که برای افراد ایجاد می‌کند، با استقبال زیادی مواجه شده است. به همین دلیل، عمده بانک‌ها اقدام به ایجاد نئوبانک کرده‌اند. در ادامه به معرفی نئوبانک های ایرانی می‌پردازیم: 1. بلوبانک بلوبانک، یکی از نئوبانک‌های معروف ایران است. از اواخر سال ۱۳۹۸ و همزمان با شروع پاندمی کرونا شروع به کار کرده و خدمات متنوعی از جمله پرداخت قبوض، افتتاح حساب غیرحضوری، انتقال وجه به روش‌های مختلف، خرید اینترنتی و… را ارائه می‌دهد.  2. فردا بانک فردا بانک متعلق به بانک ایران زمین است که با همکاری شرکت «های وب» تأسیس شده است. خدمات فردا بانک شامل احراز هویت، افتتاح حساب، شارژ آنلاین، انتقال وجه (کارت به کارت و پایا)، مدیریت گردش مالی حساب‌ها و خدمات آنلاین خیریه و نیکوکاری است. 3. توبانک نئو بانک توبانک، متعلق به بانک گردشگری، از سال ۱۴۰۰ فعالیت خود را آغاز کرده است. این نئوبانک خدمات متنوعی از جمله وام آنلاین، کارت هدیه، کارت به کارت، پرداخت قبوض، خدمات خودرو، خرید شارژ و بسته اینترنتی را ارائه می‌دهد. همچنین خدماتی ویژه‌ای مانند «سوپرمارکت مالی»، «خدمات گردشگری» و «کیف پول الکترونیکی» نیز در دسترس است.  4. آبانک آبانک به‌عنوان نئوبانک بانک آینده از نیمه دوم سال ۱۴۰۰ راه‌اندازی شده است. این نئوبانک امکاناتی چون افتتاح انواع سپرده‌ها (حساب قرض‌الحسنه، پس‌انداز […]

راه ورود به بورس برای هر شخص سرمایه‌گذار می‌تواند از میان مسیرهای بیشماری باشد که در هر کدام از دو روش مستقیم و غیرمستقیم وجود دارد. ما در این مقاله قصد داریم انواع روش‌های ورود به بورس را با توجه به خصوصیات فردی هر شخص و با توجه به نوع بازارهای موجود نام ببریم.

استخراج ارزهای دیجیتال (ماینینگ)، فرآیندی است که در آن کوین یا توکن‌های جدیدی تولید می‌شوند و یکی از روش‌های محبوب برای کسب درآمد در دنیای ارزهای دیجیتال به‌حساب می‌آید. در فرآیند استخراج، با استفاده از سخت‌افزارهای قدرتمند و نرم‌افزارهای ویژه، معادلات پیچیده ریاضی حل و تراکنش‌ها تایید می‌شوند. در این مقاله از کاریزما لرنینگ، به آموزش استخراج ارز دیجیتال خواهیم پرداخت و شما را با انواع روش‌های استخراج و مزایا و معایب آن‌ها آشنا می‌کنیم. استخراج ارز دیجیتال چیست؟ استخراج ارز دیجیتال یا ماینینگ (Mining) فرایندی است که در آن ماینرها یا استخراج‌کنندگان وظیفه تأیید تراکنش‌های شبکه بلاکچین و افزودن آن‌ها به زنجیره‌ای از بلاک‌ها را بر عهده دارند. به‌عبارتی، استخراج‌کنندگان با استفاده از دستگاه‌های سخت‌افزاری قدرتمند، مسائل ریاضی پیچیده‌ای را حل می‌کنند که نتیجه آن ایجاد بلاک‌های جدید و دریافت پاداش به شکل ارز دیجیتال است. برای مثال، در شبکه بیت‌کوین، استخراج به کمک مکانیزم اثبات کار (Proof of Work) انجام می‌شود. از طریق این مکانیزم تنها ماینرهایی که منابع محاسباتی واقعی و قابل‌توجهی مصرف می‌کنند، می‌توانند بلاک‌های جدید ایجاد کرده و پاداش بگیرند. این پاداش در ابتدا به شکل بیت‌کوین بود، اما در شبکه‌های مختلف می‌تواند شامل سایر ارزهای دیجیتال نیز باشد. ابتدا، فرآیند ماینینگ به کمک کامپیوترهای خانگی انجام می‌شد اما با گذشت زمان و توسعه‌ی فناوری، پردازنده‌های گرافیکی (GPU) و دستگاه‌های ای‌سیک (ASIC) جایگزین شدند. این دستگاه‌ها از قدرت بیشتری برخوردار هستند و شانس برنده شدن ماینرها را افزایش می‌دهند. بلاک (Block) چیست؟ بلاک، پایه و اساس ساختار بلاکچین است و نقش کلیدی در ذخیره‌سازی و سازماندهی اطلاعات شبکه ایفا می‌کند. هر بلاک به نوعی به عنوان یک دفتر ثبت دیجیتالی عمل می‌کند که اطلاعات مربوط به تراکنش‌ها در آن ذخیره می‌شود. بلاک‌ها به طور زنجیره‌وار به یکدیگر متصل می‌شوند و در نهایت ساختاری به نام بلاکچین (Blockchain) را ایجاد می‌کنند. ارتباط بلاک‌ها از طریق هش بلاک قبلی است که در هر بلاک جدید ذخیره می‌شود. این ارتباط زنجیره‌ای باعث می‌شود که اگر حتی یک بلاک تغییر کند، کل زنجیره بلاکچین نامعتبر شود. این ساختار، بلاکچین را در برابر دست‌کاری و تقلب ایمن می‌کند. اجزای یک بلاک اطلاعات تراکنش‌ها: هر بلاک شامل جزئیات کامل تراکنش‌های انجام‌شده در بازه زمانی مشخص است. این اطلاعات شامل آدرس فرستنده، آدرس گیرنده، مقدار انتقالی و کارمزد تراکنش می‌باشد. هدر بلاک (Block Header): هدر بلاک شامل اطلاعاتی است که بلاک را از دیگر بلاک‌ها متمایز می‌کند. این اطلاعات شامل هش بلاک قبلی، زمان ایجاد بلاک، و عددی به نام نانس (Nonce) است. هش بلاک: هش بلاک کدی رمزنگاری‌شده است که نمایانگر تمامی اطلاعات موجود در بلاک است. این کد، امنیت و یکپارچگی بلاکچین را تضمین می‌کند. هش (Hashing) چیست؟ هشینگ یک فرایند رمزنگاری است که اطلاعات ورودی با اندازه دلخواه را به یک خروجی با اندازه ثابت تبدیل می‌کند. این خروجی که به آن هش (Hash) گفته می‌شود، به صورت یک رشته متنی از اعداد و حروف است. در بلاکچین، هشینگ نقش اساسی در تأیید تراکنش‌ها، امنیت شبکه و ایجاد بلاک‌های جدید ایفا می‌کند. به عنوان مثال، در شبکه بیت‌کوین از الگوریتم هشینگ SHA-256 استفاده می‌شود. این الگوریتم داده‌ها را به یک هش ۲۵۶ بیتی تبدیل می‌کند که بسیار ایمن و غیرقابل پیش‌بینی است. ویژگی‌های هشینگ در بلاکچین: یک‌طرفه بودن: امکان بازگرداندن داده اصلی از هش تولید شده وجود ندارد. حساسیت بالا: تغییر کوچک در داده‌های ورودی منجر به تولید یک هش کاملاً متفاوت می‌شود. کارآمدی: هشینگ باید سریع انجام شود تا استخراج بهینه باشد. منحصربه‌فرد بودن: هر داده منحصربه‌فرد، یک هش منحصربه‌فرد تولید می‌کند. ارتباط بلاک، هش و استخراج در فرایند استخراج، ماینرها وظیفه دارند که یک بلاک جدید را به بلاکچین اضافه کنند. برای این کار، باید یک هش معتبر تولید شود. این هش باید مطابق با قوانینی باشد که توسط پروتکل شبکه تعیین شده است. برای تولید این هش، ماینرها مقدار نانس (Nonce) را به طور مداوم تغییر می‌دهند تا به هش مورد نظر برسند. ماینر اطلاعات بلاک شامل تراکنش‌ها و هش بلاک قبلی را دریافت می‌کند. با تغییر نانس، هش بلاک را تولید می‌کند. اگر هش تولیدشده با شرایط شبکه (مانند داشتن تعداد معینی صفر در ابتدای هش) مطابقت داشته باشد، بلاک به بلاکچین اضافه شده و ماینر پاداش دریافت می‌کند. این فرایند تضمین می‌کند که ایجاد هر بلاک جدید نیازمند صرف منابع و انرژی است، که این امر امنیت و پایداری شبکه بلاکچین را تأمین می‌کند. به همین دلیل، استخراج ارز دیجیتال نه تنها تولید ارز جدید را ممکن می‌کند، بلکه به حفظ سلامت و یکپارچگی شبکه نیز کمک می‌کند. انواع استخراج ارز دیجیتال چیست؟ استخراج ارز دیجیتال یکی از روش‌های جذاب برای کسب درآمد از دنیای کریپتو است که می‌توان آن را با استفاده از دستگاه‌های ماینر تخصصی یا کارت‌های گرافیک قدرتمند انجام داد. هر یک از این روش‌ها مزایا و چالش‌های خاص خود را دارند و انتخاب بهترین گزینه، به هدف شما و میزان سرمایه‌گذاری اولیه‌تان بستگی دارد. آموزش استخراج ارز دیجیتال با کامپیوتر استخراج ارز دیجیتال با کامپیوتر یکی از روش‌های محبوب برای ورود به دنیای ارزهای دیجیتال است که می‌تواند با حداقل سرمایه‌گذاری اولیه شروع شود. این فرآیند شامل تأیید تراکنش‌ها و افزودن بلوک‌های جدید به بلاکچین است و به ماینرها در ازای قدرت پردازشی که ارائه می‌دهند، پاداش تعلق می‌گیرد. برای استخراج با کامپیوتر، به سخت‌افزار مناسبی شامل پردازنده‌های قدرتمند (مانند AMD Ryzen یا Intel Core i7)، کارت‌های گرافیکی پیشرفته (مانند NVIDIA یا AMD با حداقل ۶ گیگابایت حافظه)، و سیستم خنک‌کننده قوی نیاز دارید. همچنین، استفاده از یک منبع تغذیه مناسب برای تأمین توان مورد نیاز سیستم ضروری است. برای شروع، انتخاب یک ارز دیجیتال مناسب بسیار اهمیت دارد. برخی از ارزها مانند اتریوم کلاسیک (ETC)، ریون‌کوین (RVN)، و مونرو (XMR) برای استخراج با کامپیوتر مناسب‌تر هستند. علاوه بر این، نصب نرم‌افزار ماینینگ مانند T-Rex Miner ،PhoenixMiner یا XMRig برای پردازنده‌ها و همچنین ایجاد یک کیف پول دیجیتال برای ذخیره پاداش‌ها، مراحل مهمی هستند. برای افزایش کارایی و شانس دریافت پاداش، توصیه می‌شود به یک استخر استخراج مانند Ethermine یا F2Pool متصل شوید. نرم‌افزار ماینینگ را به گونه‌ای پیکربندی کنید که آدرس استخر و کیف پول شما را دریافت کند و سپس استخراج را آغاز کنید. اگرچه استخراج با کامپیوتر برای مبتدیان جذاب است، باید به چالش‌هایی مانند مصرف […]

پادکست کاریزما – اقتصاد و بازارهای مالی قسمت ۱۷۳– ۱۴۰۳/۷/۷ تحلیلگران: میثم رحمتی، کارشناش ارشد اقتصاد و مدیریت مالی و تحلیلگر بازارهای مالی ، لینکدین             حمیدرضا گروسی‌ها، کارشناش ارشد بازارهای مالی ، لینکدین موضوع: چالش‌های بزرگ اینترنت در ایران؛ از زیر ساخت تا آزادی مهمان: فرهنگ باقری (کارشناس ارشد حوزه نوآوری) آنچه در این قسمت می‌شنوید: 01:40 بررسی و تحلیل بازارهای مالی: افزایش ریسک‌های سیاسی، تعیین کف و قیمت احتمالی دلار در ماه‌های آینده، افزایش قیمت انس جهانی طلا و چشم انداز آن، طلا همچنان دارایی امن برای پرتفوی سرمایه‌گذاری، چشم انداز بازار کریپتو و بیت کوین، نقش ETF های کریپتو در بازار و… 18:25 مصاحبه اختصاصی: اینترنت و چالش‌های پیش‌روی اقتصاد و جامعه ایران 43:29 در مسیر اقتصاد: ایلان ماسک و شاهکار بزرگ او با استارلینک گوینده: فائزه میرهاشمی، نویسنده و کارشناس ارشد تولید محتوا، لینکدین

سرمایه‌گذاری همواره با احتمال ریسک همراه است. زیرا نمی‌توان پیش‌بینی دقیقی از آینده داشت. بسیاری از افراد نمی‌دانند که ابزاری وجود دارد که به شما این امکان را می‌دهد که از آینده بازار استفاده کنند، بدون اینکه خود را درگیر ریسک کامل کنند! یا حتی قراردادی که بر اساس آن بتوانید در آینده به‌صورت قطعی یک معامله انجام دهید؟ قراردادهای آتی و اختیار معامله دو ابزار قدرتمند در بازارهای مالی هستند که هر کدام به شکلی متفاوت به سرمایه‌گذاران برای کسب سود کمک می‌کنند. اما چه چیزی این دو را از هم متمایز می‌کند؟ تفاوت قرارداد آتی و اختیار معامله در چیست؟ در این مقاله از کاریزما لرنینگ، به بررسی تفاوت قرارداد آتی و اختیار معامله می‌پردازیم تا با دید روشن‌تر به فعالیت در این دو بازار بپردازید. شاید آنچه که در نگاه اول پیچیده به نظر می‌رسد، بتواند در عمق خود فرصتی بزرگ برای شما به همراه داشته باشد. معرفی قرارداد آتی قرارداد آتی (Futures Contract) نوعی قرارداد مالی است که در آن دو طرف متعهد می‌شوند در تاریخ مشخصی در آینده، یک کالا یا دارایی را با قیمت توافق شد‌ه معامله کنند. در این قرارداد، فروشنده متعهد به تحویل کالا یا دارایی در زمان مشخص شد‌ه و خریدار نیز متعهد به پرداخت مبلغ توافق شد‌ه در همان زمان می‌شود. برای کسب اطلاعات بیشتر درباره قرارداد آتی و اطلاع از نکات تخصصی آن، مقاله «بازار آتی چیست و ورود به آن چگونه است؟» را مطالعه کنید. معرفی قرارداد اختیار معامله قرارداد اختیار معامله (Options Contract) نوعی قرارداد است که به دارنده آن حق (نه الزام) می‌دهد که در زمان معین در آینده، دارایی یا کالایی را با قیمت مشخصی بخرد یا بفروشد. این قرارداد به دو دسته اصلی تقسیم می‌شود: اختیار خرید (Call Option): این نوع قرارداد به دارنده آن حق می‌دهد که دارایی معینی را با قیمت توافق شد‌ه‌ای (قیمت اعمال) در تاریخ یا قبل از تاریخ معینی خریداری کند. دارنده اختیار خرید می‌تواند از این حق استفاده کند یا نکند، بسته به اینکه قیمت بازار دارایی چگونه تغییر کرده است. اگر قیمت بازار دارایی بیشتر از قیمت اعمال باشد، دارنده قرارداد می‌تواند از حق خود استفاده کرده و سود کسب کند. اختیار فروش (Put Option): این نوع قرارداد به دارنده آن حق می‌دهد که دارایی معینی را با قیمت توافق شد‌ه‌ای در تاریخ یا قبل از تاریخ معینی بفروشد. اگر قیمت بازار دارایی کمتر از قیمت اعمال باشد، دارنده اختیار فروش می‌تواند از حق خود استفاده کند و با فروش دارایی به قیمت بالاتر، سود کسب کند. قرارداد آتی و اختیار معامله، هر دو نوعی از اوراق مشتقه هستند زیرا ارزش خود را از یک دارایی پایه یا گروهی از دارایی‌ها مانند سهام، اوراق قرضه و سایر اوراق بهادار، کالاهای همچون محصولات پتروشیمی، محصولات کشاورزی، سکه و… می‌گیرند. اما تفاوت‌های عمده‌ای دارند که در ادامه به بررسی آن‌ها می‌پردازیم: تفاوت قرارداد آتی با اختیار معامله  بازار آتی و اختیار معامله پتانسیل‌ رشد بسیاری که برای سرمایه‌گذاران فراهم می‌کنند با این حال به دلیل برخی پیچیدگی‌ها و تشابهاتی که با یکدیگر دارند، خیلی مورد توجه سرمایه‌گذاران قرار نمی‌گیرند. شاید در نگاه اول و برای افرادی که آشنایی زیادی با این دو نوع قرارداد ندارند، تفکیک قرارداد آتی و اختیار معامله اندکی دشوار باشد. با این حال، این دو قرارداد تفاوت‌های مهمی با یکدیگر دارند که در ادامه به بررسی آن‌ها می‌پردازیم: 1- ماهیت قرارداد قرارداد آتی و اختیار معامله از نظر ماهیت قرارداد تفاوت‌های عمده‌ای با یکدیگر دارند. این تفاوت‌ها شامل موارد زیر می‌شوند: قرارداد آتی (Futures): یک توافق قانونی بین خریدار و فروشنده برای خرید یا فروش یک دارایی در یک زمان مشخص در آینده و با قیمتی که از قبل تعیین شد‌ه است. در قرارداد آتی، هر دو طرف موظف به اجرای معامله در زمان مقرر هستند. اختیار معامله (Options): به خریدار اختیار (نه الزام) می‌دهد که در یک زمان مشخص در آینده یک دارایی را با قیمت معین بخرد یا بفروشد. در این قرارداد، خریدار حق انجام معامله را دارد، اما اجباری به انجام آن ندارد. در حالی که اگه خریدار اختیار معامله قصد استفاده از آن را داشته باشد، فروشنده اختیار ملزم به انجام آن است و حق انتخابی ندارد. 2- میزان تعهد طرفین یکی از تفاوت‌های قرارداد آتی با اختیار معامله، میزان تعهد طرفین است. در واقع می‌توان گفت: آتی: در این قرارداد، خریدار و فروشنده ملزم هستند که در تاریخ معینی، دارایی مشخصی را با قیمت از پیش تعیین شد‌ه‌ای به هم بفروشند و بخرند. بنابراین هر دو طرف برای انجام قرارداد متعهد هستند. اختیار معامله: خریدار حق دارد (نه الزام) از قرارداد استفاده کند. اگر قیمت دارایی به نفع او نباشد، می‌تواند از اجرای آن صرف‌نظر کند. 3- میزان ریسک اگر فکر می‌کنید میزان ریسک قرارداد آتی و اختیار معامله یکسان است. باید بدانید که اصلا این طور نیست. تفاوت قرارداد آتی و اختیار معامله در میزان ریسک به‌صورت زیر است: آتی: هر دو طرف در معرض ریسک کامل نوسانات قیمت دارایی قرار دارند و هرگونه تغییر قیمت می‌تواند به سود یا زیان منجر شود. اختیار معامله: ریسک خریدار محدود به مبلغی است که برای خرید اختیار معامله پرداخت کرده است، اما سود او می‌تواند نامحدود باشد. فروشنده اختیار معامله در صورت عدم استفاده خریدار از قرارداد، از مبلغ پرداختی توسط خریدار، بهره‌مند می‌شود. اما در صورت استفاده خریدار قرارداد، زیان فروشنده می‌تواند نامحدود باشد. در تصویر زیر، دامنه سود و زیان قراردادهای اختیار معامله قابل بررسی است: 4- هزینه‌های اولیه تفاوت قرارداد آتی با اختیار معامله شامل هزینه‌های اولیه برای ورود به قرارداد نیز می‌شود: آتی: هیچ هزینه اولیه‌ای برای ورود به قرارداد آتی وجود ندارد، اما طرفین باید وجه تضمین را در حساب خود بلوکه کنند. سازمان بورس جهت تضمین اجرای تعهدات در قراردادهای آتی از هر دو طرف معامله وجه تضمینی دریافت می‌کند. با توجه به نوسانات ارزش دارایی پایه، میزان وجه تضمین نیز به صورت روزانه و بر اساس سود و زیان طرفین معامله تغییر می‌کند. در صورتی که ارزش دارایی کاهش یافته و موجودی حساب معامله‌گر کمتر از حداقل وجه تضمین (70 درصد وجه تضمین اولیه) شود، او موظف به افزایش وجه تضمین خود خواهد بود. اختیار معامله: خریدار باید برای خرید این حق، مبلغی […]

ازار سهام بر خلاف گذشته که تعداد کمی در آن سرمایه‌گذاری می‌کردند، حالا بین مردم عادی هم شناخته شده و بازار خوبی برای سرمایه‌گذاری شده است. اما هر سرمایه‌گذاری پیش از سرمایه‌گذاری باید با دو مفهوم مهم در این بازار آشنا باشد. یعنی باید بداند: مفهوم ریسک و بازده در بورس چیست و هر کدام چه اهمیتی دارند؟

قرارداد سوآپ، یک نوع اوراق مشتقه است که با نام‌های دیگر مانند قرارداد تهاتر، پایاپای و تاخت نیز شناخته می‌شود. قرارداد های سوآپ در کنترل و به حداقل رساندن ریسک کاربرد دارند. در این مطلب از کاریزما لرنینگ، در خصوص قرارداد معاوضه یا همان سوآپ و اجزا و انواع آن صحبت خواهیم کرد. قرارداد سوآپ چیست؟ کلمه‌ی سوآپ (SWAP) یعنی «معاوضه» و «رد و بدل»؛ و قرارداد سوآپ، تفاهم‌نامه‌ای است که در آن دو طرف توافق می‌کنند تا دو دارایی یا سود و منافع حاصل را برای مدتی مشخص، طبق ارزشی مشخص، با یکدیگر معاوضه کنند و در اختیار یکدیگر قرار دهند. قرارداد سوآپ یک قرارداد غیررسمی است و در واقع شکل کامل‌تری از قرارداد فوروارد (Forward Contract) است. هر دو مفهوم از انواع اوراق مشتقه هستند. سرمایه‌گذارها پیش‌بینی می‌کنند که قیمت یک دارایی ممکن است در آینده افزایش یا کاهش داشته باشد؛ بنابراین برای کنترل و کاهش حداکثری ریسک، وارد قرارداد سوآپ می‌شوند و در سمت مخالف حرکت بازار قرار می‌گیرند. اولین قرارداد سوآپ در سال 1981 بین شرکت آی‌بی‌ام (IBM) و بانک جهانی منعقد شد؛ یعنی عمر این نوع قرارداد کمتر از 50 سال است! با وجود این، با در نظر گرفتن نسبت قراردادهای سوآپ به کل بازار مشتقه، به این نتیجه می‌رسیم که سرمایه‌گذارها کاملاً طرفدار قرارداد سوآپ هستند. ویژگی‌های قرارداد سوآپ مانند سایر ابزارهای مالی، قراردادهای سوآپ نیز ویژگی‌های خاص خود را دارند که بد نیست با ویژگی‌های اصلی این نوع قرارداد آشنا شویم: تبادلات مالی: در یک قرارداد سوآپ، طرفین، جریان‌های مالی مشخصی را مبادله می‌کنند. این جریان‌ها ممکن است شامل پرداخت‌های بهره، سود، یا مبالغ نقدی باشند. مدت زمان معین: قراردادهای سوآپ برای یک دوره زمانی خاص بسته می‌شوند که در آن مبادلات مالی طبق شرایط قرارداد انجام می‌شود. این قراردادها معمولاً نسبت به قراردادهای آتی و اختیار معامله، مدت زمان بیشتری دارند. پرداخت‌های متفاوت: پرداخت‌ها در قراردادهای سوآپ معمولاً به دو نوع اصلی تقسیم می‌شوند: پرداخت‌های ثابت و پرداخت‌های متغیر یا شناور. در معاملات سوآپ با حالت کلی‌تری از قراردادهای آتی روبه‌رو هستیم، با این تفاوت که به‌جای یک پرداخت، با مجموعه‌ای از پرداخت‌ها سروکار خواهیم داشت. عدم نیاز به پرداخت اولیه: در اغلب قراردادهای سوآپ، طرفین هنگام امضای قرارداد پولی پرداخت نمی‌کنند و ارزش قرارداد در زمان شروع صفر است. عملکرد قرارداد سوآپ چگونه است؟ قرارداد معاوضه یا سوآپ نوعی توافق است که در آن دو طرف تصمیم می‌گیرند جریان‌های مالی مربوط به دو دارایی مختلف را در مدت زمان معین با یکدیگر مبادله کنند. این قرارداد شامل دو نوع پرداخت اصلی است: پرداخت‌های ثابت و پرداخت‌های متغیر (شناور). در چارچوب قرارداد سوآپ، یکی از طرفین مبالغ پرداختی ناشی از یک متغیر تصادفی، مانند وام، اوراق قرضه، کالا یا هر نوع دارایی دیگری را به‌عنوان پرداخت متغیر به طرف دیگر انتقال می‌دهد. در سوی دیگر، طرف مقابل نیز می‌تواند مبلغی که از دارایی دیگر به‌دست می‌آید را به‌صورت ثابت یا متغیر به طرف اول ارائه کند. به این ترتیب، با توجه به تنوع قراردادهای سوآپ و ویژگی‌های خاص هر یک، معمولاً یکی از طرفین به‌عنوان پرداخت‌کننده بر اساس نرخ متغیر و دیگری بر اساس نرخ ثابت شناخته می‌شود. البته، ممکن است هر دو طرف بر اساس نرخ متغیر پرداخت‌های خود را انجام دهند. هنگام امضای قرارداد، هیچ‌یک از طرفین پولی پرداخت نمی‌کند و در واقع ارزش قرارداد در شروع صفر است. با این حال، در قراردادهای سوآپ ارزی، طرفین مبلغی را که در قرارداد مشخص شده است (Notional Principal) را بر اساس ارزهای مختلف با یکدیگر مبادله می‌کنند. از آنجایی که سوآپ به مجموعه‌ای از پرداخت‌ها مربوط می‌شود، نیاز به تاریخ‌های مشخص برای پرداخت یا تسویه (Settlement Date) داریم. دوره‌های بین این تاریخ‌ها نیز به‌عنوان دوره تسویه (Settlement Period) شناخته می‌شوند. پرداخت‌ها در قراردادهای سوآپ عموماً به‌صورت نقدی انجام می‌شود و تحویل فیزیکی دارایی‌ها در این قراردادها شاید کاربرد چندانی نداشته باشد! قرارداد سوآپ، مانند دیگر قراردادهای مشتقه، دارای تاریخ انقضا یا خاتمه (Termination Date) است. همچنین، به دلیل اینکه قرارداد سوآپ شامل مجموعه‌ای از پرداخت‌ها است، همیشه احتمال ریسک نکول وجود دارد، زیرا ممکن است یکی از طرفین به دلایل مختلف از انجام پرداخت‌های تعیین‌شده خودداری کند. نکول در قرارداد سوآپ به چه معناست؟ نکول (Default) یعنی عدم انجام تعهدات مالی یا قراردادی؛ به‌عبارت دیگر، زمانی که یک فرد یا سازمان نمی‌تواند یا نمی‌خواهد تعهدات خود را مطابق با شرایط قرارداد یا تعهد مالی انجام دهد که به این وضعیت نکول گفته می‌شود. مثالی از قرارداد سوآپ و نتیجه‌ی آن برای درک بهتر قرارداد سوآپ، دو مثال ارائه می‌دهیم. مثال اول قرارداد سوآپ فرض کنید دو شرکت، شرکت‌های الف و ب، هر کدام دارای وام‌هایی با نرخ‌های بهره متفاوت هستند و می‌خواهند ریسک‌های مرتبط با نرخ بهره را کاهش دهند. شرکت الف وام بزرگی با نرخ بهره ثابت 5 درصد دارد. با توجه به پیش‌بینی‌های بازار، شرکت الف انتظار دارد که نرخ بهره کاهش یابد و ترجیح می‌دهد به‌جای پرداخت نرخ ثابت، پرداخت‌هایی با نرخ متغیر داشته باشد. شرکت ب وام مشابهی دارد، اما با نرخ بهره 3 درصد، اما متغیر که به نرخ بهره بازار وابسته است. شرکت ب انتظار دارد که نرخ بهره افزایش یابد و تمایل دارد که به‌جای پرداخت نرخ متغیر، نرخ بهره ثابت را پرداخت کند. این دو شرکت تصمیم می‌گیرند که یک قرارداد سوآپ نرخ بهره امضا کنند. بر اساس این قرارداد: شرکت الف موافقت می‌کند که بر اساس نرخ متغیر (به‌عنوان مثال نرخ بهره بازار به علاوه 1 درصد) پرداخت‌های بهره را به شرکت ب انجام دهد. شرکت ب موافقت می‌کند که به شرکت الف پرداخت‌های بهره بر اساس نرخ ثابت 5 درصد را پرداخت کند. با این توافق، هر دو شرکت به اهداف خود می‌رسند: شرکت الف نرخ بهره متغیر را می‌پردازد و در صورتی که نرخ بهره کاهش یابد، از هزینه‌های بهره پایین‌تری بهره‌مند می‌شود. شرکت ب نرخ بهره ثابت را می‌پردازد و در صورتی که نرخ‌های بهره افزایش یابد، از افزایش هزینه‌های بهره، مصون خواهد بود. در نهایت، هر دو شرکت به کمک این قرارداد سوآپ به مدیریت ریسک‌های نرخ بهره خود پرداخته و هزینه‌های خود را بهینه می‌کنند. مثال دوم قرارداد سوآپ این مثال بسیار ساده است. یک شرکت هواپیمایی و یک تامین‌کننده‌ی سوخت هواپیما را در نظر بگیرید. […]